Persoonlijke coachingsverhalen

Ik kan het wel alleen…

Soms ben ik zo moe als ik thuiskom, dat ik eigenlijk alleen maar wil slapen. Dan geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zet me ertoe om toch nog even te gaan hardlopen. Daar fris ik meestal van op en kan dan mooi nog even mijn mail lezen en wat strijkgoed wegwerken. Soms wordt het me wel teveel, maar ja, als ik het niet doe, wie moet het dan doen? `s Nachts komen de dingen die ik nog moet doen wel eens voorbij en dan begin ik lijstjes te maken. Eigenlijk niet gezond als ik eerlijk ben.

Resultaat
Dit is het verhaal van Anneke. Na het coachingstraject heeft Anneke meer rust gekregen. Haar credo “Als ik het niet doe, wie doet het dan” is vervangen door “Hulp vragen mag best en is eigenlijk best fijn”. Ze heeft minder het gevoel dat ze alles alleen moet doen en voelt zich minder eenzaam. Ze overlegt meer, werkt meer samen en durft zelfs meer te delegeren. En af en toe kan ze zelfs echt loslaten en genieten van nietsdoen. Wel pas als ze thuis is natuurlijk.

 

Goed kan altijd beter…

Het is toch niet bijzonder wat ik doe? Dat kan iedereen. Toch loop ik er tegenaan dat anderen een andere kwaliteit van werken normaal vinden. Ik vind eigenlijk dat anderen wel snel tevreden zijn of snel zeggen dat ze iets niet kunnen doen. Ik weet ook wel dat ik de lat niet zo hoog moet leggen. Soms word ik daar ook wel eens moedeloos van. Goed is bij mij nooit goed genoeg, het kan altijd beter.

Resultaat
Ineke heeft geleerd successen te vieren echt te luisteren naar complimenten en ze ook te geloven. Dat kostte veel tijd en moeite, maar het gaat haar nu veel beter af. Ze mag van zichzelf nu ook wel eens een 7 halen in plaats van altijd een 9 of een 10. Veel aandacht hebben we besteed aan genieten en terug te kijken of wat ze allemaal al behaald had. En dat was een hele waslijst.

 

Is het nu zo moeilijk om afspraken gewoon na te komen? Ik kan daar zo boos van worden

Een afspraak is een afspraak en die kom je na. Van regels wijk je niet af, je moet wel hele goede redenen hebben om dat te doen. Dat schept immers maar verwarring en schept precedenten. Waar ik me echt aan kan irriteren, is dat te laat komen bij vergaderingen. Is het nu zo moeilijk om gewoon op tijd te komen? Dat is een kwestie van op tijd vertrekken. En dan dat geklets als ik aan de telefoon zit. Ik heb er al eens iets van gezegd, maar het schijnt niet te helpen.

Resultaat
Paul was vaak boos. Op de rest van de wereld en ook op zichzelf. Hij heeft zijn eigen wetboek leren kennen. Het wetboek van regels dat hij iedereen oplegde en dat hem zo streng maakte. We hebben er andere regels tegenover gezet, die soms wat soepeler te hanteren waren. Dat kostte moeite, maar Paul zag ook wel dat hij met zijn streng in de leer-mentaliteit niet ver kwam. Paul is milder geworden, heeft meer begrip voor anderen, maar blijft zich natuurlijk ook af en toe irriteren.

Mensen doen vaak een beroep op me en ik vind het zo lastig om nee te zeggen

Als iemand iets aan me vraagt, kan ik toch niet zomaar nee zeggen? Dat druist helemaal in tegen mijn gevoel. Hulpvaardig zijn, er zijn voor anderen, dat heb ik met de paplepel ingegoten gekregen thuis. Ik krijg dan zo het gevoel dat mensen me niet meer aardig vinden. Lastig hoor, want zo heb ik soms echt veel te veel op mijn bord liggen. Grenzen stellen, ik weet het. Maar dat vind ik echt zo moeilijk.

Resultaat
Henk vond het moeilijk om de vraag te beantwoorden wat hij zelf nu eigenlijk wil. Voor anderen kan hij die vraag zo beantwoorden, maar voor zichzelf..? Toch was dat de vraag en ook het antwoord dat centraal stond in zijn coachingstraject. Henk heeft geleerd voor zijn eigen belangen en verlangen op te komen. En dat was voor zijn omgeving wel even wennen. Maar ze gunden het hem van harte.